Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/757

 W istocie był to Paskal, akuratny na schadzkę wyznaczoną przez Leopolda.
 Promieniejąca twarz tego ostatniego, wydała się przedsiębiorcy szczęśliwą wróżbą.
 — Jakie nowiny? — zapytał żywo.
 — Dobre.
 — Pamiętnik hrabiego?
 — Zniszczony... I mieliśmy słuszność żeśmy się nim zajęli, gdyż objaśnienie napisane według twojej porady było dostatecznem do zupełnego zrujnowania naszych projektów....
 — Dla czegoś nie schował tego rękopisu?
 — Prościej i roztropniej było go spalić... co też i uczyniłem.
 — Może masz słuszność...
 — Z pewnością że ją mam...
 — Czyś znalazł papiery które mnie dotyczą...
 — I mnóstwo; szczególniej jeden bardzo ważny.
 — Jaki?
 — Główny... kwit wystawiony na milion, napisany i podpisany przez ciebie...
 Twarz Paskala była promieniejącą...
 — Masz ten papier? — zawołał.
 — Mam.
 — Daj mi go.
 — Co chcesz z nim zrobić?...
 — Chciałbym go zobaczyć... Obciąłbym być pewnym, że nie mam się niczego więcej obawiać...