Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/77

rozpędził chmury a zachodzący księżyc rzucał niepewne światło na mury więzienia.
 W téj przezroczystéj ciemności Paulina doskonale widziała okno, w którém Lantier ukazał się z rana.
 Wzrok jéj powoli przyzwyczaił się do owego półcieniu, w którym dojrzała twarz więźnia.
 Stanęła nieruchoma, zaledwie oddychając, z utkwionym wzrokiem, z ręką opartą na ryglu okna.
 Renata zaczęła się przygotowywać do spoczynku. Rozpletła włosy i przesuwała szyldkretowym grzebieniem po obfitych, pysznych splotach, spadających na jéj ramiona.
 — Gdy zupełna nieruchomość i milczenie jéj przyjaciółki stawały się coraz dłuższe, zaniepokoiła się tém, i obróciwszy się trochę, zapytała:
 — Na co ty tam patrzysz?
 — Pódź zobacz.
 — Co takiego? — rzekła Renata podchodząc.
 — Okno więźnia.
 — Dla czego? — Proszę cię o to...
 Dziewczę machinalnie usłuchało.
 — Ten człowiek jest tam... — rzekła z drżeniem, nachyliwszy się, — zdaje się, że piłuje kratę.
 — Cicho bądź... serce mi bije... Zdaje mi się, że. zajdzie coś dziwnege... — Chciałabym lepiéj widziéć... otworzę okno...
 — O! nie... nie... — żywo odparła Renata.
 — Czemu?... czegóż się ty obawiasz?
 Renata drżąca cofnęła się w tył.