Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/770

 — Tak, panie, bardzo ważna, przynajmniej dla mnie, gdyż powtarzam panu, moja przyszłość i życie zależeć będą od pańskich odpowiedzi...
 — Jakież mi pani zada pytania? Ponieważ nazwisko pani nie jest mi znanem, zatem jestem w zupełnej niewiadomości o co idzie.
 Małgorzata Bertin zastanawiała się przez kilka sekund, przyzwała na pomoc całe swoje postanowienie, całą odwagę i gardząc ceregielami i omówieniem zapytała patrząc notaryuszowi w oczy:
 — Czyś pan znał pana Roberta Vallerand?
 Notaryusz uczynił gest zadziwienia.
 Ze wszystkich możliwych zapytań, to było najmniej spodziewanem.
 Jednakże bez wahania odpowiedział:
 — Bardzo dobrze...
 — Czy on był pańskim przyjacielem?
 — Tak pani i spodziewam się że nim jest na zawsze.
 Te wyrazy że jest nim na zawsze dziwnie fałszywie zabrzmiały w uchu Małgorzaty.
 Czy to być mogło, aby notaryusz nie wiedział o zaszłych wypadkach? Jaki miał cel w udawaniu że o nich nie wie?
 — Ależ panie — odparła porywczo — wszak pan wiesz że on już nie żyje!...
 Pan Auguy zmienił się na twarzy.
 — Co mi pani powiadasz?... — zawołał ze wzruszeniem.
 — Nieszczęściem, prawdę...