Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/772

 Zdecydowany stanowczo trzymać się na ostrożności, odpowiedział tonem grzecznym lecz prawie oschłym:
 — Nie, pani, nie byłem jego notaryuszem... — Robert czasami radził mi się w interesach, lecz nigdy go nie liczyłem pomiędzy swymi klijentami...
 — Niemniej jednak posiadałeś pan jego zaufanie?
 — Bez wątpienia...
 — On nic przed panem nie ukrywał?
 — Tak sądzę...
 — Zatem pan wiesz, że miał córkę?
 Notaryusz spojrzał na mówiącą z osłupieniem.
 — Córkę!... — powtórzył. — Ależ pani, Robert nie był żonaty!...
 — To też nie idzie tutaj o prawą córkę, ale o dziecię naturalne...
 — Nie słyszałem o czemś podobnem, i sądzę, pani, żeś została wprowadzoną w błąd przez kłamliwe wieści.
 Małgorzata potrząsła głową.
 — Jestem pewną tego co mówię! — rzekła — pewniejszą jak ktokolwiek bądź w świecie!... Robert Vallerand chcąc wychować to dziecię według swego upodobania, porwał ją matce, która jej nigdy nie ujrzała... W chwili jego zgonu, ta nieszczęśliwa kobieta, wolna wskutek owdowienia, udała się do niego, żądając zwrotu córki... błagając o jej oddanie...
 — A więc...