Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/78

 Paulina trzymała za rygiel. — Poruszyła nim i okno obróciło się na zawiasach.
 Lekki szmer podobny do tego, jaki wydaje nóż przyłożony do kamienia szlifirskiego, doszedł do ucha dziewczęcia.
 Jednocześnie można było widziéć ruchi ręki Lantiera.
 — Masz słuszność — rzekła z cicha — on piłuje kratę...
 — Boję się...
 — Czego?
 — On chce uciekać...
 — Ależ to nadzwyczaj interesujące! niewinny więzień kruszący swoje żelaza!... — Latude! Silvio Pellico! Ten człowiek — to bohater! — Gdybyśmy mii mogły dopomódz!...
 Renata zbladła jak trup.
 — Ty żartujesz!... — szepnęła.
 — Owszem, wcale nie żartuję...
 — Chcesz więc, abym umarła z przestrachu?...
 — Powtarzam ci, że nie ma żadnej obawy, żadnéj zupełnie!...
 — Ale....
 — Pst!... pozwól mi działać...
 Paulina odpięła haczyk i bardzo powoli otworzyła żaluzye; — pomimo ostrożności zardzewiałe zawiasy trochę skrzypnęły.
 Jakkolwiek słabe, skrzypnięcie to doszło do ucha Lantiera.