Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/790

złotym galonem... Długo on rozmawiał z panią Urszulą i oddalił się od niej tylko dla zdania na stacyę jej szczupłeego bagażu; potem wrócił i zaniósł ją na rękach aż do przedziału, który całkowicie wynajął na drogę! A! zapewniam pana, że był dla niej bardzo troskliwym.
 — Nie ma wątpliwości! — zawołał Paweł z nieopisanym przestrachem. — Pani Urszula, tak samo jak Renata, została wciągniętą w zasadzkę, albo też odgrywając nikczemną komedyę była wspólniczką morderców.
 Nic się nie udziela łatwiej jak przestrach.
 — Wspólniczką morderców! — powtórzył gospodarz z oczyma wytrzeszczonemi i drżącemi rękami.
 — Tak, — odparł student — wspólniczką lub ofiarą... pośredniej drogi nie ma... ale powiedz mi pan, ów człowiek, służący, przybyły z Paryża po panią Urszulę, jak on wyglądał?
 — Miał dobrą minę i powtarzam panu, iż był porządnie ubrany... jego biały krawat nie miał ani zmarszczki...
 — Jego wiek?
 — Około pięćdziesięciu lat.
 — Czy nie miał jakiego znaku szczególnego?
 — Żadnego, z wyjątkiem że mówił z lekkim akcentem cudzoziemskim.
 — Jakim?
 — Nie mogę tego określić...
 — I utrzymywał że jest wysłany?...