Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/795

 — Boję się zabierać panu czasu...
 — Ależ wcale nie... Pytaj pan, proszę, jeżeli to panu może być użytecznem...
 — Zatem skorzystam z pańskiego pozwolenia. Czyś pan nie słyszał przypadkiem o zbrodni popełnionej na linii z Maison-Rouge do Paryża, tej samej nocy z dnia 24?
 — O zbrodni? — powtórzył zawiadowca, wlepiając zdziwiony wzrok w pytającego.
 — Jest to tylko przypuszczenie, proszę pana... — ciągnął Paweł.
 — Nie słyszałem o niczem... zatem nic nie ma podejrzanego... — Jak tylko się trafi coś niezwykłego, cała linia bywa telegrafem zawiadomioną.
 — Czyś pan już kiedy widział w Maison-Rouge służącego, któremuś pan wydawał bilety?
 — Nigdy... Jestem tego pewny...
 — Czy pana co nie uderzyło w tym człowieku?
 — Jego cudzoziemski akcent...
 — Do jakiego języka wydawał się panu ten akcent należec?
 — Do jednego z języków północnych, ale nie wiem do któregoś.
 Student prawa dalej nie mógł prowadzić badania.
 Podziękował powtórnie; pożegnał się z zawiadowcą i powrócił do hotelu, w którym śniadanie na niego czekało.
 — I cóż, panie — zapytał gospodarz — czyś się pan dowiedział o tem co chciałeś wiedzieć?...