Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/798

 — Renaud! — rzekł zawiadowca — przed sześciu dniami, dwudziestego czwartego, byłeś na służbie w czasie przyjścia pociągu o ósmej minut pięć?
 — Tak jest, panie zawiadowco...
 — Czy nie przypominasz sobie, aby przechodził służący, który niósł na rękach chorą, kobietę?
 Oficyalista potrząsł przecząco głową...
 — Nie — rzekł — nie przypominam sobie tego... i byłbym to z pewnością zobaczył, gdyż to jest rzecz, niezwykła, aby ktoś pasażera niósł tak jak pakę.
 — Nie licząc — odezwał się Paweł — że ów człowiek przy wyjściu, nie mógłby w tłumie bez pewnego kłopotu, oddać panu ośmiu biletów...
 — Liczba tu nie stanowiła... — rzekł zawiadowca. — Dosyć było dwóch aby przejść... Czyś ty Renaud pewny, że cię pamięć nie myli?
 — Najzupełniej pewny.
 — To dobrze, mój przyjacielu... możesz odejść...
 Oficyalista wyszedł.
 — Widocznie — rzekł naczelnik — że owe dwie osoby wyjechawszy o ósmej w Maisón-Rouge nie przyjechały do Paryża?
 — Tak... — zawołał syn Paskala. — Nieszczęściem jest to aż nazbyt widocznym!...
 — Co pan ztąd to wnosisz?...
 — Co wnoszę? — powtórzył Paweł. — O! mój Boże, to rzecz bardzo prosta!... Kobieta owa zamordowaną została w drodze i wyrzucona z pociągu, — a potem morderca wysiadł na którejś stacyi...