Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/80

 — Mój Boże!... wyjąkała Renatą, kryjąc twarz w rękach i padając na kolana.
 Leopold Lantier, widząc żaluzye otwarte, uczuł niezmierną radość.
 Wyjął z kieszeni papier, na którym w kantynie więziennéj coś napisał; — wziął kłębek nici kupiony od jéj właściciela i jeden kamyk podjęty na dziedzińcu; — obwinął kamiań papierem, przywiązał do niego koniec nici, któréj urwał kilka metrów, a potém powrócił do okna.
 Paulina stojąca i podobna do posągu rysowała się czarno na jasném tle okna.
 — Strzeż się pani... — rzekł do niéj Lantier.
 Dziewczę domyśliło się, że coś miał rzucić.
 Usunęła się, zostawiając okno swobodne.
 Więzień słuchał przez dwie lub trzy sekundy, a potém, uspokojony milczeniem, wyciągnął prawą rękę ku oknu pensyonatu i nie wypuszczając końca nici trzymanéj w lewéj ręce, rzucił kamyk z listem.
 Leopold miał dobre oko.
 List i kamyk upadły u stop Pauliny, która jakkolwiek opanowana nagłém drżeniem, schyliła się aby je podnieść.
 — Co ty robisz — co myślisz uczynić?... — zapytała Renata dysząc.
 Dziewczę nie odpowiadając swojéj przyjaciółce, może jéj nie słysząc, odwiązało papier, rozwinęło go i zbliżyło się do światła...