Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/807

 — Tak mi się zdaje... Chciej się pan pofatygować ze mną do biura.
 Zasiadłszy przed swoim siołem i mając Pawła obok siebie, zawiadowca mówił dalej:
 — Ważną jest rzeczą dowiedzieć się, gdzie ów mężczyzna wysiadł z kobietą...
 — Mów pan tylko o mężczyźnie... — odparł student.
 — Dla czego?
 — Bo, według mnie, kobieta żywa nie wyszła z pociągu...
 — Na to nie ma wcale dowodu...
 — Z kolei, pozwól mi się pan zapytać, dla czego?
 — Jej trup zostałby znaleziony w wagonie...
 — Czy po zamordowaniu, nie mogła być wyrzuconą na drogę?
 — Śnieg pokrywający linię zostałby odgarnięty. Ślady zbrodni byłyby widoczne....
 — Daj Boże abyś pan miał słuszność! Ale jakiego użyć sposobu dla dowiedzenia się, że oboje wysiedli na jednej ze stacyj pośrednich pomiędzy Maison-Rouge a Paryżem?
 — Nic nie jest łatwiejszem i prostszem.
 — Jakto?
 — Bilety odbierane od wychodzących bywają porządkowane i na którejkolwiek bądź stacyi musiano spostrzedz, że jeden lub więcej podróżnych opu ściło pociąg przed przybyciem do miejsca przeznaczenia.
 — Rozumiem! — zawołał Paweł z radością... —