Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/822

 Juliusz i Zirza siedzieli w milczeniu, wydani na pastwę nieopisanemu osłupieniu.
 — Droga Renato! — mówił znowu Paweł ściskając jej ręce — uspokój się... przyjdź do siebie, błagam cię o to... Ja ci nie mogę oddać pani Urszuli, ale przysięgam że ją pomszczę!... Przysięgam że odkryję jej mordercę, który jest twoim zarazem.
 — Czy masz na to dowody? — zapytało dziewczę głosem zaledwie dosłyszanym, dusząc się od łez.
 — Mam...
 — Cóżeś się dowiedział?
 Paweł usiadł przy łóżku i opowiedział szczegółowo to, cośmy wyżej czytelnikom opisali.
 Juliusz i jego kochanka doznawali dreszczu.
 Renata przykładała chustkę do ust, tłumiąc łkanie.
 Gdy student skończył zapytała drżąc cała.
 — Któż więc nastawał na nasze życie? jacy są nasi nieprzyjaciele?
 — Dowiemy się, kochana Renato, ale odpowiedz mi z początku... Potrzeba mi różnych objaśnień do skompletowania tych, które już posiadam...
 — Co pan chcesz wiedzieć?
 — Czyś zabrała jakie rzeczy wyjeżdżając z Maisaon-Rouge?
 — Tak, walizę którą oddałam na bagaż w chwili wyjazdu... Kwit musi być w jednej z moich kieszenie...
 — Nie... — odpowiedział Paweł — nie ma go tam.
 — Zkąd wiesz?