Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/823

 — Widziałem go na dworcu kolei wschodniej... Ci co sądzili że cię zamordowali, ukradli ci ten kwit, tak samo jak odebrali list pisany, aby cię wciągnąć w sidła... i za pomocą tego kwitu odebrali z kolei twoją walizę...
 — Co za okropna śmiałość!
 — Czy w tej walizie nie było jakich ważnych papierów.
 — Nic, prócz trochy bielizny i kilku sukien.
 — W takim razie nędznicy zostali mocno zawiedzeni!
 Renata uczyniła nagły ruch i poniosła ręce da szyi.
 — Mój Boże! — szepnęła z bolesnym przestrachem.
 — Co ci jest? — zapytał Paweł.
 — Ci ludzie skradli mi skromny klejnot który nosiłam na szyi... pamiątkę z lat dziecinnych...
 — Nie... nie... uspokój się pieszczoszko — rzek£& Zirza biorąc ze stołu medalion zdjęty z szyi Renaty. Oto jest przedmiot którego żałujesz.
 I podała go rekonwalescentce, która go śpiesznie do ust przycisnęła.
 — Zkąd masz ten klejnot? — zapytał Paweł.
 — Nie wiem...
 — Jak to być może abyś nie wiedziała?
 — To bardzo proste.... W epoce gdy się zaczynają moje najdalsze wspomnienia, już go nosiłam. — Nie wiem od kogo go miałam, lecz nie opuszczałam go nigdy i on mnie napawa pewnym rodzajem czuło-