Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/827

 Honoryna żądała, aby wystawienie zwłok w bramie trwało jak najkrócej.
 Chciała aby starzy przyjaciele jej ojca mogli od wiedzie zmarłego w jego pokoju, zamienionym na kaplicę pogrzebową.
 Około dziewiątej zebrała się znaczna liczba zaproszonych.
 Rzuciwszy po raz ostatni wzrokiem na spokojny i niezmienioną twarz zmarłego, zebrali się w salonie czekając chwili wyruszenia.
 Panna de Terrys zamknęła się u siebie.
 Nikomu nie wolno było przestąpić progu tego pokoju, w którym klęcząc przed wielkim krucyfiksem z kości słoniowej modliła się i płakała.
 Ktoś lekko zapukał do drzwi.
 Wstała i poszła otworzyć.
 Ujrzała Filipa, kamerdynera zmarłego.
 — Panienko, — rzekł — pani Bertin przyjechała. Kazała pani prosić, abyś ją przyjęła i pomimo zakazu pozwoliłem sobie...
 — Dobrześ zrobił... — przerwała Honoryna. — Wprowadź panią Bertin...
 W chwilę potem weszła Małgorzata i biedne dziecię z płaczem rzuciło się w jej objęcia.
 — Mój ojciec... mój biedny ojciec... — wymówiła złamanym głosem. — Już go nie zobaczysz...
 Małgorzata również płakała.
 Nie usiłowała nawet odpowiadać frazesami pospolitych pocieszań, ale długo trzymała Honorynę przyciśniętą do piersi.