Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/828

 Podczas tego długiego i wymownego uścisku nie zamieniono ani słowa.
 Nareszcie panna de Terrys podniosła głowę, otarła oczy, przytłumiła łkanie, nakazała milczenie objawom swej boleści i wyszeptała zcicha:
 — Byłaś chorą, moja przyjaciółko... bardzo chorą... wiem o tem...
 — Tak, drogie dziecię — odpowiedziała wdowa — ale już mi lepiej... wyzdrowiałam...
 Honoryna zwróciła na Małgorzatę oczy zasłonięte łzami.
 Uderzył ją wyraz niepokój u wyryty na twarzy biednej matki.
 — Ach! — zawołała — jeszcze nie jesteś uleczoną... cierpisz jeszcze, ja to dobrze widzę...
 — Prawda... — odpowiedziała Małgorzata głucho, przykładając rękę do lewej piersi — cierpię, lecz ciało jest uleczone... rana jest w sercu, a rana to nieuleczona.
 — Nieuleczona! — powtórzyła panna de Terrys.
 — Tak... najdroższa... Później o tem pomówimy... i lepiej byłoby nigdy o tem nie mówić...
 — Czyś dawno wróciła do Paryża?
 — Dopiero przedwczoraj i przybywszy natychmiast do wiedziałam się o wielkiem nieszczęściu które cię dotknęło...
 — O wielkie!... tak... bardzo wielkie! — szepnęła Honory na boleśnie. — Ktoby się to spodziewał tej piorunującej katastrofy?...