Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/83

 Paulina, zbliżyła się do okna.
 Lantier czekał ze straszliwym niepokojem.
 Gdy ujrzał, że dziewczę się znowu ukazało, domyślił się, że wszystko szło dobrze.
 — Jakiego sposobu myślisz pan użyć? — zapytała Paulina.
 — Dokończę przepiłowania téj kraty... odpowiedział; — zwiążę silnie prześcieradła i podam jeden koniec pani abyś go mocno przywiązała do futryny okna, a resztę biorę na siebie.
 — Więc spiesz się pan... dopomożem ci...
 — Będę mógł działać dopiero za kilka godzin... Zagaś pani światło... — Zamknij pani okno, pozostawiając żaluzye otworem; gdy pani usłyszy brzęk kamyka o szyby, to będzie znak, że chwilą, działania nadeszła...
 — Będziemy czekały... — odpowiedziała Paulina.
 Zagasiła lampę i zamknęła okno lecz żaluzye zostawiła otwarte.
 Renata zmiąwszy list więźnia machinalnie włożyła go do kieszeni.
 Lantier wziął się znowu do roboty.
 Nadzieja blizkiéj wolności podwoiła jego odwagę.
 O dziesiątéj krata od spodu była przecięta.
 Pozostawało już tylko przepiłować część górną, aby ją wyjąć i zrobić otwór.
 Przysunąwszy łóżko do okna, aby. mu było wygodniéj, zaczął na nowo pracę.
 Około północy znowu przestał.
 Była to chwila, w której znowu rond obchodził