Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/835

i co oskarżoną?... Co się dzieje, o mój Boże!... Nie rozumiem, lecz boję się...
 Nagle złowroga myśl oświeciła umysł nieczęśliwego dziewczęcia, jak błyskawica rozjaśnia ciemności w burzy nocnej.
 Wydała okrzyk grozy, wyciągnęła przed siebie ręce, jak gdyby odpędzając straszliwe widzenie, zachwiała się, straciła równowagę i padła na posadzkę bez przytomności.
 — Zanieść pannę de Terrys na łóżko... — wydał rozkaz naczelnik wydziału śledczego dwóm agentom.
 I dodał zniżonym głosem:
 — Nie wpuszczać nikogo do dziewczyny prócz pokojowej, z domu nie wychodzić i mieć oczy i uszy otwarte...
 Paweł Lantier i Małgorzata poskoczyli ku Honorynie.
 Agenci odsunęli ich stanowczo lecz grzecznie i podnosząc młodą panienkę, ponieśli ją prowadzeni przez Filipa, który płakał rzewnemi łzami.
 Wtedy komisarz zabrał głos.
 — Z żalem i jako wykonawcy prawa przyszliśmy tutaj zakłócić i przerwać obchód pogrzebowy, który tu państwa sprowadził... — rzekł zwracając się do obecnych. — W imieniu prawa proszę się rozejść.
 Paskal Lantier postąpił naprzód.
 Na jego twarzy czytać się dało udane oburzenie.
 — Panie komisarzu policyi — zapytał przerywanym głosem — więc to biedne dziewczę pozostanie opu-