Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/839

 — Dopiero po sekcyi będziemy mieli prawo ją odbyć... Zresztą jestem przekonany, że nic nie znajdziemy... — odparł naczelnik wydziału śledczego.
 — Dla czego?
 — Od zgonu hrabiego upłynęło dwa dni i dwie noce, jest to aż nazbyt dosyć czasu, aby usunąć materyalne dowody zbrodni.
 Do rozmowy wmięszał się sędzia pokoju.
 — Panowie — rzekł wskazując na mebelek z czerwonego szyldkretu, przetrząśnięty w wilię tego dnia przez Leopolda Lantier. W zamku jest pęk kluczów. Czy nie zechcecie zajrzeć do środka?
 — Naczelnik wydziału śledczego potrząsł głową i rzekł:
 — Nie potrzeba... Przyłóż pan pieczęcie i zabierz klucze... Później to rozpatrzymy...
 To mówiąc urzędnik z przyzwyczajenia prowadził wzrokiem w około siebie.
 Na tym samym stoliku spostrzegł tacę z karafką szklanką i łyżeczkę srebrną, zanurzoną w odrobinę bezbarwnego płynu.
 — Co to jest? — szepnął.
 Komisarz policyi nadstawił ucha i podwoił baczność.
 Naczelnik wydziału śledczego umoczył koniec palca w płynie i zamierzał ponieść go do ust.
 — Strzeż się pan — zawołał komisarz policyi, kładąc mu rękę na ramieniu. — Gdyby to była trucizna!...