Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/84

i przeszedł, nie domyślając się, tak jak za pierwszym razem, że w więzieniu się działo coś niezwykłego.
 O drugiej Lantier ukończył.
 Wyjął przepiłowaną kratę, postawił łóżko na swojém miejscu, zdjął prześcieradła, skręcił je i związał za dwa końce.
 — Więcéj niż sześć metrów — szepnął — a odległość mego okna od okna pensyonatu, jest mniéj jak pięć metrów. — Aby tylko mała przywiązała silnie, to wszystko czego potrzeba... Zresztą już sobie dam radę. — No! już czas... Idzie mi o to, aby przededniem dostać się daleko za miasto.
 Lantier wydobył z kieszeni mały kamyczek i lekko rzucił w przeciwległe okno.
 Krystaliczny dźwięk się odezwał i kamyk upadł na ulicę. Nie potrzebujemy mówić, że ani Paulina ani Renata nie kładły się do łóżka.
 Paulina pobiegła do okna, które otworzyła.
 — Jestem gotów... — rzekł więzień.
 — Cóż trzeba zrobić?
 — Jeden koniec nici, która była przy moim liści jest w waszym pokoju?
 — Jest.
 — Drugi jest w moim... — przywiążę do niego koniec prześcieradła i pociągniesz je pani zwolna do siebie...
 — Dobrze... czekam...
 Nić była trwała i mocna. — Lantier przywiązał ją do rogu prześcieradła.