Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/845

 Agent spiesznie usunął się na bok i na progu ukazało się trzech urzędników.
 — Czego panowie jeszcze chcecie? — zawołała panna de Terrys przyprowadzona do rozpaczy.
 — Dokończyć mego zadania... — odpowiedział sędzia pokoju z ukłonem...
 — Jakież to jest zadanie, mój panie? Czyżeście nie dosyć już zakłócili spokój mego domu pogrążonego w żałobie?... Zkąd macie prawo działać tu jako panowie i narzucać mi obecność swoich podwładnych?... Rozkażcie temu człowiekowi wyjść... Ja chcę wstać z łóżka, ubrać się, a potem zażądać wyjaśnienia...
 — Fakta mówią za siebie, moja pani... — rzekł naczelnik wydziału śledczego. — Pan sędzia pokoju przyłoży pieczęcie w tym pokoju, poczem zostawimy panią samą...
 Honoryna jak trup zbladła.
 — Pieczęcie w tym pokoju!... — wyjąkała. — Na moich meblach pieczęcie!...
 — Tak jest pani — rzekł sędzia, pokoju. — Tak prawo mieć chce i ja śpieszę je wykonać...
 I zwracając mowę do pokojowej, dodał.
 — Wyjmij z tych mebli rzeczy do ubrania potrzebnych na kilką dni dla twojej pani.
 Zmięszana służąca wykonała rozkaz i śpiesznie otworzyła szafy, z których wyjęła parę sukien i trochę bielizny.