Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/85

 — Ciągnij pani... — rzekł — powoli... beż szarpania...
 Paulina usłuchała.
 Za chwilę potém prześcieradła skręcone w sznur szły od jednego okna do drugiego.
 — Teraz, — rzekł więzień — przywiąż je pani do futryny, lecz jak można najsilniéj, gdyż one muszą utrzymać cały mój ciężar. — W imię ludzkości, spiesz się pani, błagam cię!....
 — Renato, — rzekła Paulina — pódź mi pomagać.
 Blondynka się przybliżyła. — Była ona blada jak marmur i bliższa śmierci niż życia, co jéj jednak nie przeszkadzało przyłożyć rękę do dzieła w milczeniu.
 Koniec prześcieradła został silnie uwiązany do futryny; dziewczęta zrobiły trzy węzły, które zacisnęły ze wszystkiéj swojéj mocy.
 — On przyjdzie tu? — wyjąkała Renata, której zęby dzwoniły.
 — Rozumie się, ale to cię niepowinno niepokoić... — odpowiedziała Paulina. — Ten biedak nie życzy nam nic złego, owszem przeciwnie, a my pełnimy dobry uczynek.
 — Czy już koniec? — zapytał Lantier.
 — Już.
 — Przywiązana mocno?
 — Zaręczam.
 — Więc usuńcie się panienki na stronę i niczém się nie niepokójcie.
 Paulina i Renata cofnęły się w głąb pokoju.