Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/850

 — Dobrze, panie! — rzekła z goryczą. — Zatrzymuję pozór wolności, lecz w istocie jestem uwięzioną i nadzór nademną, jakkolwiek niewidoczny, będzie niemniej rzeczywistym... Wszystko co się tu dzieje jest tak dziwne, że w końcu pomyślę iż ja jestem oskarżoną!... Dobrze.
 Urzędnicy zeszli na dół i udali się do izby służących, których zastali w pomieszaniu.
 Filipa, kamerdynera nieboszczyka, tam nie było.
 Płakał na drugim końcu pałacu.
 Rozkazano go poszukać.
 — Jak ci imię i nazwisko? — zapytał sędzia pokoju, gdy służący przyszedł.
 — Filip Edward Giret.
 — Byłeś kamerdynerem zmarłego?
 — Tak panie... — Od jak dawna?
 — Od dwunastu lat.
 — Jesteś przeznaczony na stróża pieczęci...
 Służący skłonił się.
 Imię i nazwisko zostało zapisane do protokółu? poczem urzędnicy wyszli.
 Zaledwie opuścili pokój, gdy panna de Terrys kazała się pokojowej ubierać.
 Znamy zdecydowaną i trudną do powściągnięcia naturę młodej panienki.
 Uczucie najzupełniejszej bezsilności w obec prawa nabawiało ją głuchą zapamiętałością. Z tą zapamiętałością łączyła się dręcząca niepewność i drażniące powątpiewanie.