Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/851

 Tak jak to powiedziała naczelnikowi wydziału śledczego, domyślano się zbrodni, o tem nie wątpiła i sędzia pokoju miał ją badać w tym względzie, ale jaka to była zbrodnia?....
 Zdawało jej się niemożliwem, aby ktoś przypuszczał zabójstwo na osobie hrabiego, który od tylu lat gasł powoli i który zresztą nie miał nieprzyjaciół.
 Jakże przypuścić, aby do tego stopnia nierozsądne podejrzenie zrodziło się w umysłach urzędników sądowych?...
 Zkąd wychodził cios który ją dotknął..
 Jaka nieprzyjazna ręka kierowała tą straszliwą bronią..
 Honoryna zadawała sobie te pytania i nie znajdowała odpowiedzi.
 — Ach! — rzekła nieprzytomna. — Nie byłam przy ojcu gdy umierał. Nie otrzymałam jego ostatniego błogosławieństwa... To na mnie ściągnie nieszczęście!
 Od tej chwili duszę jej owładnął jakiś zabobonny przestrach i jeszcze jedną boleść dołączył do innych.
 Kazała przywołać. Filipa.
 Kamerdyner opowiedział jej co zaszło w pałacu od chwili, gdy utraciła przytomność.
 — Opowiadanie to, nie będące ją w stanie uspokoić i pocieszyć, rzuciło ją na pastwę ponurego i srogiego osłupienia.