Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/86

 W téj chwili obadwa ich serca uderzały jednakowo.
 Lantier wspiął się aż do miejsca, w którém wypiłowana krata tworzyła otwór i wysunął się na zewnątrz.
 Okno więzienia miało dosyć szeroki kamienny parapet, na którym usiadł.
 Lewą ręką trzymał się za pozostałą w całości kratę, — prawą zaś ujął za koniec związanyh prześcieradeł, który wziął pomiędzy swe chude, nerwowe lędźwie.
 I wtedy opuszczając swój punkt oparcia a chwytając prześcieradło drugą ręką rzucił się w próżnię ściskając kolana i wystawiwszy nogi napród.
 Prześcieradła wytężyły się pod ciężarem ciała i zakreśliły silny łuk a nogi zbiega uderzyły o mur domu szkolnego.
 Wstrząśnienie było okropne lecz Lantier nie puścił swojéj ochrony i przeczekawszy kilka sekund ogłuszenia, za pomocą siły rąk podniósł się ku oknu pokoju pensyonarek.
 Wkrótce do niego dosięgnął, silnie się uchwycił futryny i ze zręcznością gimnastyka wskoczył do pokoju.
 Paulina i Renata wydały krzyk przytłumiony.
 — Milczenie, w imię nieba! — rzekł Lantier.
 Szybko odwiązał prześcieradła, wyrzucił je na ulicę, zamknął żaluzyę a następnie okno i obracając się do dziewcząt, które zaledwie mógł dostrzedz