Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/867

 — Zdaje mi się rzeczą widoczną — rzekł — że badanie wnętrzności da nam dowód, że człowiek ten umarł otruty i to otruty powoli, małemi dozami; zupełne prawie wyschnięcie mięśni stanowczo tego dowodzi.
 — Zadawana trucizna musi być gryzącą, zauważył chemik, — ale nie zdarzyło mi się nigdy widzieć podobnego skutku.
 — Przed dwudziestu pięciu laty miałem podobny wypadek i w takich samych prawie warunkach, rzekł doktór. — Było to w okolicach Orleanu... Po rozpoznaniu z łatwością się przekonałem, że była zadawana trucizna roślinna. Należała ona do rodziny euforbiów abissyńskich...
 — Przepraszam, kochany profesorze — odparł, chemik — ale według mnie, wypadek nie musiał być takim samym, gdyż euforbia nie mogłaby sprowadzić rozmiękczenia skórnego, które ja tutaj znajduję... — Zamiast się ściągać pod wpływem trucizny, włókna się rozciągają.
 Doktór nic nie odpowiedział i wziął się za skalpel.
 Najprzód wyegzaminowano mózg.
 Na ścianach błony mózgowej ukazywały się białe plastry.
 Serce miało niezwykłą objętość.
 Część wnętrzności zajęta była białawemi wrzodami.
 Na wątrobie i płucach znajdowały się takie same plamy jak i na mózgu.