Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/881

 Wejście Honoryny przerwało rozmowę.
 — Panowie, jestem gotowa... — rzekła stojąc w drzwiach uchylonych. — Pozwólcie zapytać przed odjazdem, co będzie ze służącymi?
 — Jest to kwestya, którą pani załatwisz z sędzią śledczym... — odpowiedział komisarz.
 — Dobrze, moi panowie... Sądzę, że panowie nie macie zamiaru prowadzić mnie przez cały Paryż pieszo... Czy będziecie łaskawi kazać zajść powozowi?...
 — Życzenia pani zostały uprzedzone... Powóz czeka w dziedzińcu...
 — Więc jedźmy...
 Sierota poszła naprzód do drzwi prowadzących do przedsionka na pierwsze piętrze i otworzyła je.
 Służący uwiadomieni przez Filipa, czekali na przejście młodej pani, zmięszani, z w:zrokiem łez pełnym.
 Ujrzawszy ich, Honoryna nie miała siły zachować zimnej krwi przybranej przez siebie.
 Długo, ukrywane wzruszenie wybuchło... Z piersi jej wyrwał się jęk przedłużony.
 — O! panienko, panienko! — wyjąkał Filip, któremu po twarzy łzy ciekły.
 Honoryna wzięła go za rękę.
 — Mój dobry, Filipie, i wy wszyscy, moi przyjaciele — rzekła — nie płaczcie nademną! Wychodzę ztąd oskarżoną, spotwarzona... powrócę niedługo... — powrócę uniewinniona i wolna od wszelkiego wsty-