Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/91

w cieniu, złożył rece i wyszeptał tonem mogącym wzruszyć najzatwardzialsze serca:
 — O! bądźcie błogosławione, — niech wam Bóg wynadgrodzi tak, jak ja go o to na klęczkach błagam. Dzięki wam, jestem wolny!!
 — Wolny?... — powtórzyła Paulina. — Jeszcze nie. Trzeba ztąd wyjść.
 — Po tém co już zrobiono, reszta jest drobnostką... i to zawsze dzięki wam...
 — Czy teraz można zapalić światło?
 — Tak jest pani, z zupełném bezpieczeństwem.
 Paulina zapaliła świecę, któréj blask padł prosto na twarz Lantiera.
 Widząc zbliska tę twarz wynędzniałą, te blade wychudłe policzki, te czarne oczy, w których błyszczał ponury ogień, Renata cofnęła się.
 — Przestraszam panią... — mówił daléj zbieg smutnym głosem, — a jednak Bogiem się świadczę, że nie masz się pani czego mnie obawiać, że wdzięczność moja nie ma granic i że dla was oddałbym swoje życie...
 — Ależ panie... — przerwała Renata.
 — Odejdź pan śpiesznie... — rzekła Paulina. Nie jesteś pan tu bezpiecznym... Ktoś może nadejść na najmniejszy hałas.
 — Wskażcie mi panie drogę.
 — Zaprowadzę pana do ogrodu, ale będziesz pan musiał przeleźć przez mur wychodzący na ulicę, bo nie mam klucza od żadnych drzwi...
 — Bądź pani pewną, że przelezę z łatwością...