Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/910

 — Doskonale... ponieważ jak przyjaciel, więc jestem posłuszny...
 Bandyta popchnąwszy drzwi, znowu się roześmiał bydlęcym śmiechem ludzi pijanych i zaczął mówić przez nos, naśladując Lantiera:
 — A! jesteś zakatarzony! Więc mój kochany potrzeba ci lemoniady gorącej albo ziółek z mchu i jujuby... Co ty tam pijesz?
 — Bardzo gorący grog amerykański...
 — Podaj no mi butelkę z arakiem.
 I Jarrelonge wyciągnął rękę, aby pochwycić flaszkę.
 Leopold zamiast mu podać, szybko ją usunął.
 — Hę? — rzekł Jarrelonge. — Co to jest? Odmawiasz mi kropelki?...
 — Najzupełniej.
 — A! ba, a to dla czego?...
 — Boś już pił dosyć...
 — Może i dosyć... — odparł pijak kwaśno. — Tak... dosyć... ale nie za wiele...
 — I owszem, za wiele! i bardzo za wiele!... Dowodem zaś tego jest, że nie masz zimnej krwi...
 — Nauki, papie?...
 — Tak, lekcye, które jak się spodziewam, przypomnę ci o roztropności; Coś ty śpiewał na całe gardło idąc tutaj?
 Jarrelonge przybrał zadowoloną minę.
 — Com śpiewał? — powtórzył. — Piosnkę swojej kompozycyi, którą musisz pamiętać.