Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/923

 — Tak, zawsze. Wszak wiesz, że aby być przyjętą, trzeba mi się podobać, a ja jestem bardzo wymagająca.
 — Przychodzę prosić panią o to miejsce...
 — Jeżeli dla ciebie, to rzecz skończona...
 — Nie, nie dla mnie...
 — A więc dla kogo?
 — Dla mojej przyjaciółki...
 Renata oblała się szkarłatem.
 Pani Laurier z podwójnym zainteresowaniem się rzuciła okiem na dziewczę i rzekła.
 — Więc to dla panienki?
 — Tak jest, pani... — odpowiedziała Renata niepewnym głosem, — i jeżeli pani przyjmiesz prośbę, którą moja przyjaciółka za mną zanosi, będę pani za to bardzo wdzięczna...
 — Czy panienka się zna na handlu koronkami? zpytała — pani Laurier.
 — Nie pani, na handlu się nie znam, ale znam się na wartości koronek, na rozmaitych haftach i jestem dosyć zręczna do naprawy.
 — Czy panienka była w obowiązku w którym z handli paryzkich?...
 — Nie, pani... Przyjechałam z prowincyi...
 — Rodzina panienki... — zapytała pani Laurier.
 — Już jej nie ma... — przerwała jasnowłosa Zirza. — Rodzice jej umarli... Sama jest na świecie i musi pracować, gdyż jest uboga i chce pozostać uczciwą...