Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/93

 — Ja się nazywam Paulina Lambert.
 — A ty, pani?
 — Renata... — szepnęła blondynka.
 — Renata?
 — Nie mam innego nazwiska...
 — Paulina... Renata... Całe życie będę o tém pamiętał... — Ja nazywam się Paweł Pelissier i jestem gotów życie za was poświęcić...
 — Pódź pan!... pódź prędko!... — powtórzyła brunetka z silném wzruszeniem.
 Lantier rzucił ostatnie spojrzenie na drżącą Renatę i udał się za Pauliną, która go poprzedzała z zapaloną świecą w ręku.
 Zeszli dwa piętra i dostali się do przedsionka na dole.
 Drzwi jego wychodziły na ogród i były zamknięte tylko na zasuwę.
 Paulina je otworzyła.
 — Idź pan... — rzekła. — Mur ogrodowy leży na przeciwko... Niech cię Bóg ma w swojej opiece!...
 — I ciebie pani także; niech cię wynagrodzi!...
 Zbieg wyszedł.
 Paulina zaniknęła drzwi i wróciła do swego pokoju.
 Dostawszy się do ogrodu, Lantier wydał westchnienie ulgi.
 — Nakoniec, — szepnął — jestem wolny! — Dobrzem zrobił udając patetyczność... — Małe dały się wybornie złapać na moją młodą, umierającą żonę, i dzieci utrzymywane przez miłosierdzie publiczne...