Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/932

 — Będziesz pan wiedział wtedy, gdy zostaniesz zaproszony...
 — Nie prędzej?
 — Nie, nie prędzej...
 — Więc to jest sekret?.
 — Wielki sekret...
 — Zatrzymaj go więc przy sobie i pójdźmy na obiad.
 — Czy obiadu w domu nie będzie? — zapytała studentka.
 — Nie... ułożyliśmy projekt, Juljusz i ja, aby was zaprowadzić na obiad do restauracyi, a potem do teatru...
 — Do teatru!... — powtórzyła córka Małgorzaty prawie z przestrachem.
 — Bez wątpienia... Jest to najniewinniejsza zabawa ze wszystkich.
 — Ależ ja jestem w żałobie...
 — Po obcym... Tego rodzaju żałoba nie zabrania ci rozrywki.
 — Ja aprobuję! — zawołała Zirzą; — uwielbiam obiady w restauracyi i widowiska. Dokąd pójdziemy?...
 — Najprzód do Halli, do Baratte’a... a ztamtąd do Châtelet...
 Student nachylił się do Pawła i szepnął mu do ucha:
 — Dla Renaty, wiesz, taka wycieczka jest kompromitująca... Wezmą ją za twoją kochankę. Ale