Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/939

 Wszystkie ręce wyciągnęły się do niego i wszyscy go po witali jednogłośnym okrzykiem.
 Co raz więcej zachwycony tem pochlebiającem przyjęciem, zajął miejsce pośród odnalezionych przyjaciół i zażądał butelki wina, z kącika.
 Rozpoczęta rozmowa ciągnęła się dalej, a Jarrelonge, którego ona nie zajmowała, nachylił się do swego sąsiada z prawej strony i szepnął mu do ucha te wyrazy:
 — Mam z tobą do pomówienia.
 — To dobrze — odpowiedział sąsiad — mów, słucham.
 — To wyjdźmy...
 — Nic pilnego, tylko wyjdźmy razem.
 — Zgoda...
 Przyjaciele Jarrelonge’a byli to wszystko złodzieje z profesyi, po większej części niejednokrotnie karani.
 Jednakże nie mówili o swoich drobnych interesach, tak jak się tego można było spodziewać.
 Nie! Rozmawiali z ożywieniem o polityce, na wyścigi attakując rząd, niby poważni wyborcy, używający wszystkich praw swoich.
 Po ukończeniu rozpraw, nadeszła pora obiadowa.
 Zaproszono Jarrelonge’a, który przyjął bez ceremonii.
 Uczta ciągnęła się długo.