Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/940

 W pół do dwunastej wybiło, gdy jeden z współbiesiadników wywierający, jak się zdawało, niejaki wpływ na towarzyszów wstał i rzekł:
 — Nie zapomnijcie o schadzce...
 — Nie obawiaj się!... — odparł jeden z bandytów. — Stawimy się na oznaczony termin.
 Jarrelonge łatwo zrozumiał, że tu szło o interes tej nocy; ale ponieważ go nie przypuszczano do tajemnicy, nie wybadywał wcale.
 Współbiesiadnicy opuścili zakład i rozeszli się na wszystkie strony.
 Uwolniony więzień wyszedł z człowiekiem, z którym poprzednio rozmawiał po cichu.
 — Czego ty chcesz odemnie? — zapytał ów człowiek, kierując się ku wybrzeżu.
 — Musisz mi wyświadczyć jedną przysługę.
 — Jaką?
 — Potrzebując przejrzeć parę mebli, od których nie mam kluczów, muszę dostać wytrychów i liczę, że ty mi ich możesz dostarczyć.
 — Źleś trafił dzisiaj, mój stary... — odparł ów człowiek ze śmiechem.
 — Dla czego?
 — Bo dzisiejszej nocy mamy robotę i wytrychy po które właśnie idę, będą nam koniecznie potrzebne...
 — Do milion! — szepnął Jarrelonge to nieprzyjemne...
 — Czy nie możesz do jutra zaczekać?