Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/949

 — Milion djabłów! Uważaj że głupcze! — rzekł ów człowiek z gniewem.
 Uciekający był tuż o parę kroków.
 Słysząc głos nazywający go głupcem, obrócił się i zbliżył do potrąconego przez siebie.
 — Co, to ty? — zawołał.
 — Jarrelonge! — rzekł Leopold zdumiony, gdyż to w istocie był krewny Paskala Lantier.
 — W swojej własnej osobie.
 — Czego żeś biegł tak prędko? Czy policya na twój trop wpadła?
 — Nic nie wiem — odpowiedział złodziej zdyszany — ale od ratusza ściga mnie jakiś człowiek... No, słuchaj, przybywa z tej strony.
 — A więc, zmykaj dalej i ukryj się... Ja biorę natręta na siebie...
 Jarrelonge z całym pośpiechem posłuchał rady Leopolda.
 Ten ostatni zatrzymał się na rogu ulicy pod latarnią gazową, wydostał z kieszeni cygarnicę, otworzył ją, wybrał jedno regalia dela reina i spokojnie je zapalił.
 — Zatrzymawszy się przez chwilę, Paweł cokolwiek zakłopotany, znowu się puścił w stronę przedmieścia.
 Leopold kończył zapalanie cygara.
 Obrócił się do młodzieńca, którego twarz oświetlona była całem światłem gazu.
 Paweł dyszał tak jak Jarrelonge, a może nawet więcej. Duże krople potu spływały mu po czole.