Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/955

 — On tak prędko nie powróci... — mam dosyć czasu... Przejrzyjmy szuflady...
 I wziąwszy wytrychy, otwierał szuflady jedną po drugiej, nie naruszając zamków i szukał pieniędzy i papierów, jakie według jego przypuszczenia, jego w spólnik posiadał.
 Z początku nic nie znalazł.
 — A! rozbójnik! — szepnął z wściekłością. — Czyż by on przez złośliwość wszystko pozabierał?...
 Zostawał ostatni mebel do przejrzenia: komoda.
 Bez względu nz ogarniające, go Zniechęcenie, Jarrelonge otworzył do niej.
 Nagle wzrok jego zabłysnął i twarz się rozpromieniła.
 W kącie górnej szuflady, ujrzał złoto i bilety bankowe, które pochwycił rękami drżącemi z radości, potem przystąpił, do przetrząsania drugiej szuflady i rzekł prawie głośno:
 — Papiery... listy... gruby rękopis zatytułowany: „Wspomnienia mego życia i podróży“... Patrzcie! to musi być coś zabawnego... Przeczytam sobie to w wolnych chwilach... Prędko na spód walizy.
 Jarrelonge zamknął napowrót komodę, wszedł do swego pokoju, włożył wszystkie papiery i rękopis do walizy, którą starannie pozapinał, dostał się do drzwi domu, otworzył je, poczem oddalił się z ulicy Tocanier nie myśląc na nią powracać.
 Na rogu ulicy Reuilly jechała próżna dorożka.
 — Hej! dorożkarz! — zawołał — zatrzymaj no swoje pudło!... I wskoczył do fiakra.