Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/96

Kajutą znajduje się z tylu. — Drzwi do kajut bywają silne, wiem o tém, ale jest małe okienko, którego się nie obawiają, lecz które mi się przyda.
 Deska tworząca, ruchomy;, mostek prowadziła z wybrzeża na galar.
 Leopold wszedł na tę deskę zachowując największą ostrożność, aby przytłumić odgłos swoich kroków, prześliznął się wzdłuż pokładu, dostał się na tył statku, i zatrzymał przy kajucie.
 Wązkie schodki wiodły na dół, gdzie się drzwi znajdowały.
 Księżyc, znajdujący się teraz bardzo nizko na widnokręgu, rzucał blade promienie.
 — Przedewszystkiém przekonajmy się czy tam jest kto... — pomyślał Leopold.
 Zapukał zlekka do drzwi, i nie otrzymując żadnéj odpowiedzi zapukał powtórnie, lecz tym razem silniéj.
 Jednakowe milczenie.
 — Dziura jest pusta!... — rzekł przez zęby — Naprzód, dajmy zarobić szklarzowi!...
 Wydobywszy z kieszeni chustkę, zmoczył ją w kałuży wody pozostawionéj na galarze przez ostatnie deszcze, poczém obwinął sobie około pięści, to zrobiwszy podniósł rękę i uderzył ostrożnie w szybę okienka. — Szyba prysła w kawałki.
 Lantier czekał przez kilka sekund.
 Przekonawszy się, że brzęk szkła nie obudził nikogo, przesunął rękę przez otwór, poszukał zaszczepki, odczepił ją, popchnął okno, które się otworzyło