Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/979

 Przedsiębiorca podniósł głowę, spojrzał i zobaczył człowieka ciepło ubranego w palto podbite futrem, idącego ku domowi.
 — To Leopold... — szepnął marszcząc brwi — czego on może chcieć odemnie.
 Za chwilę były więzień pukał do drzwi gabinetu.
 — Wejdź — rzekł Pąskal — ja wiem że to ty...
 Zbieg wszedł do pokoju.
 — Co cię sprowadza? — mówił dalej przedsiębiorca, zamieniając z nim uścisk ręki...
 — Nasze interesa.
 Pozwól mi usiąść i rozgrzać się trochę, bo na dworze mróz trzaskający... Pogadamy...
 Paskal wziął krzesło, a na twarzy jego odmalował się najwyższy niepokój.
 Leopold spostrzegł to i mówił dalej.
 — Nie nabijaj że sobie niczem głowy... — Nie doniosę ci o żadnej katastrofie. Mam ci tylko udzielić wiadomości o zmianie w mojem położeniu, jaka zaszła od czasu ostatniego naszego widzenia.
 — O jakiej zmianie?
 — Najprzód zerwałem z tym łotrem podłego gatunku, używanym dla doprowadzenia do skutku wiadomych ci operacyj, który przestając być użytecznym, był ambarasującym.
 — Czy zerwanie to nastąpiło w zgodny sposób? bez przykrych zajść? — żywo zapytał Paskal.