Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/985

 Powtórnie zapukano do drzwi.
 — Proszę... — rzekł machinalnie ściskając w dłoniach czoło zroszone potem,
 Drzwi obróciły się na zawiasach.
 Paweł wpuścił przed sobą Renatę i pobiegł ku ojcu.
 Ten z przestrachu wpadł w osłupienie.
 Mniej jak kiedykolwiek tłómaczył sobie ucieczkę Leopolda i z podziwem patrzał na zachwycającą, zarumienioną twarzyczkę dziewczęcia.
 Renata skłoniła się przed nim z uszanowaniem i bojaźliwością, ale bez niezgrabności i zachowała wdzięk nawet w pomięszaniu.
 — Kochany ojcze — rzekł Paweł uściskawszy Paskala — zapowiadając moją — wizytę bez dodania, że nie przyjdę sam, obciąłem ci zrobić niespodziankę... Dałeś mi prawo rozporządzania swobodnie swojem sercem i pozwoliłeś mi, gdy zrobię wybór, przyprowadzić do siebie tę, która będzie nosiła moje nazwisko, i pójdzie razem ze mną w drogę życia... Drogi ojcze, przedstawiam ci pannę Renatę, którą kocham i która będzie moją żoną...
 Córka Małgorzaty znowu się ukłoniła.
 — Renata... — wyjąkał przedsiębiorcą, ze drżeniem i wpatrując się z dziwną, wytrwałością w narzeczoną Pawła — panienka ma imię Renata?
 — Tak jest, mój ojcze...
 Jasnowłose dziewczę postąpiło ku Paskalowi.
 Serce jej biło gwałtownie, nogi się pod nią zginały, jednakże miała siłę powiedzieć głosem bardzo