Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/992

 Paweł z wylaniem pochwycił ojca za ręce, wołając.
 — O! jakżeś dobry, kochany ojcze i jakże cię kocham!...
 Renata nie mogła zapanować nad wzrastającego wzruszeniem i wyszeptała głosem przerywanym przez łkanie:
 — O panie! jakżem cię winna kochać, dziecięcą miłością i jakże ci jestem nieskończenie wdzięczną! Znajdę rodzinę, ja, biedne dziecię samotne w życiu, będę miała ojca, ja, któram nie znała swego...
 Te ostatnie wyrazy znowu zwróciły uwagę Paskala.
 — Zatem jesteś sierotą? — zapytał.
 — Nie wiem, panie... — odpowiedziała Renata spuszczając głowę.
 — Nie wiesz!
 — Nie, panie...
 — Jakto?
 Paweł wmięszał się do rozmowy.
 — Kochany ojcze — rzekł — w chwili gdy moja narzeczona jest prawie twoją córką, nie powinniśmy mieć żadnych dla siebie tajemnic... obowiązkiem naszym jest powiedzieć ci wszystko...
 Łzy spływały po twarzy Renaty.
 — Nie mieszaj się, moje dziecię... — rzekł Paskal najsłodszym głosem i ściskając ją przychylnie za ręce.
 Poczem zwracając się do Pawła, dodał:
 — Mów, kochany synu...