Strona:PL Xenophon - Sympozjon oraz wybór z pism.djvu/145

Ta strona została przepisana.

tusa^[1] i Farsalos,^[2] jako sprzymierzeńcy Beotów, i wogóle wszyscy Tesalowie, z wyjątkiem tych, którzy wtedy właśnie byli na wygnaniu,^[3] starali się wyrządzić mu szkodę, idąc wślad za nim. On zaś przez jakiś czas wiódł wojsko w czwo-

↑ Nad źródłami rzeki Onchestos, na południe od wzgórz Kynoskefalaj (Psie głowy), na których Pelopidas pobit w 365 r. przed Chr. Aleksandra, tyrana z Feraj (miasta na wschód od Skotusy), a w 197 r. przed Chr. wódz rzymski Flamininus pobił Filipa III, króla Macedonji.
↑ Nad rzeką Enipeus, na południe od Skotusy; dziś Fersala. Tu był spartański garnizon, który musiano przedtem wypędzić. Miasto to znane z rozstrzygającej bitwy między Cezarem a Pompejuszem (9 sierpnia 48 r. przed Chr.).
↑ Walki stronnictw w miastach Tesalji były bardzo zawzięte, gdyż arystokracja posiadała tam charakter bardziej ekskluzywny, niż gdzie indziej w Grecji. Chłopi (penestaj) byli poddanymi bez własności i woli, rzemieślnicy i kupcy nie mieli żadnych praw, handel byl w zależności od obcych, którzy bezwzględnie wyzyskiwali bogactwa kraju. Pod koniec wojny peloponeskiej usiłowali Spartanie wciągnąć w zakres swej hegemonji całą Tesalję, podbić Macedonję i uzyskać na lądzie połączenie z Grekami w Tracji; udało im się to narazie z krainą Flyjotis.
Największą potęgą było miasto Feraj, niedaleko morza; tyran z Feraj, Likofron, usiłował zjednoczyć całą Tesalję pod swem panowaniem i rzeczywiście zajął w 404 r. Larysę. Lecz wyrósł mu na północy groźny współzawodnik, Macedonja. Król macedoński Archelaos (413—399) zorganizował potężne państwo i dążył do politycznego i kulturalnego zjednoczenia się z Hellenami. Na dwór swój zaprosił tragików Eurypidesa i Agatona, poetów dytyrambicznych Melanippidesa i Tymoteosa, epika Chojrilosa; urządzał igrzyska na wzór grecki. Politycznie usiłował uzależnić od siebie Tesalję, zdobył Larysę, wziął zakładników, a rządy w mieście oddał w ręce swych stronników. Sparta zaczęła głosić wszechhelleńską wojnę przeciw «barbarzyńcy ujarzmiającemu Hellenów»; tyran Likofron ze względu na Larysę i Macedonję stal po stronie Sparty. Lacedemończycy obsadzili już Farsalos, ale mimo doskonałych widoków (Archelaos padł zamordowany, wybuchły walki o tron królewski) dalej nie poszli; zaprzątnęła ich wojna w Azji. Likofron miał wolne pole. Po porażce Spartan pod Haliartos miasta środkowo tesalskie powstały przeciwko Likofronowi, przyjacielowi Sparty, pod wodzą Medjosa z Larysy, sprzymierzyły się z Beotami i wypędziły załogę spartańską z Farsalos. Tu występują one jako sprzymierzone z Beocją i czynią wstręty Agezylaosowi; nie biorą w tem udziału wygnańcy, stronnicy tyrana z Feraj.
Gdy Likofronowi zostało tylko jego własne rodzinne miasto, reszta Tesalji nie bierze już w wojnie dalszego udziału. Po wojnie korynckiej układają się znowu stosunki naturalne: arystokracja sprzyja Sparcie i śle posiłki (konnicę), tyran (następca Likofrona, Jazon, prawdopodobnie jego zięć) stoi w opozycji wobec Sparty.

[1] Nad źródłami rzeki Onchestos, na południe od wzgórz Kynoskefalaj (Psie głowy), na których Pelopidas pobit w 365 r. przed Chr. Aleksandra, tyrana z Feraj (miasta na wschód od Skotusy), a w 197 r. przed Chr. wódz rzymski Flamininus pobił Filipa III, króla Macedonji.

[2] Nad rzeką Enipeus, na południe od Skotusy; dziś Fersala. Tu był spartański garnizon, który musiano przedtem wypędzić. Miasto to znane z rozstrzygającej bitwy między Cezarem a Pompejuszem (9 sierpnia 48 r. przed Chr.).

[3] Walki stronnictw w miastach Tesalji były bardzo zawzięte, gdyż arystokracja posiadała tam charakter bardziej ekskluzywny, niż gdzie indziej w Grecji. Chłopi (penestaj) byli poddanymi bez własności i woli, rzemieślnicy i kupcy nie mieli żadnych praw, handel byl w zależności od obcych, którzy bezwzględnie wyzyskiwali bogactwa kraju. Pod koniec wojny peloponeskiej usiłowali Spartanie wciągnąć w zakres swej hegemonji całą Tesalję, podbić Macedonję i uzyskać na lądzie połączenie z Grekami w Tracji; udało im się to narazie z krainą Flyjotis.
Największą potęgą było miasto Feraj, niedaleko morza; tyran z Feraj, Likofron, usiłował zjednoczyć całą Tesalję pod swem panowaniem i rzeczywiście zajął w 404 r. Larysę. Lecz wyrósł mu na północy groźny współzawodnik, Macedonja. Król macedoński Archelaos (413—399) zorganizował potężne państwo i dążył do politycznego i kulturalnego zjednoczenia się z Hellenami. Na dwór swój zaprosił tragików Eurypidesa i Agatona, poetów dytyrambicznych Melanippidesa i Tymoteosa, epika Chojrilosa; urządzał igrzyska na wzór grecki. Politycznie usiłował uzależnić od siebie Tesalję, zdobył Larysę, wziął zakładników, a rządy w mieście oddał w ręce swych stronników. Sparta zaczęła głosić wszechhelleńską wojnę przeciw «barbarzyńcy ujarzmiającemu Hellenów»; tyran Likofron ze względu na Larysę i Macedonję stal po stronie Sparty. Lacedemończycy obsadzili już Farsalos, ale mimo doskonałych widoków (Archelaos padł zamordowany, wybuchły walki o tron królewski) dalej nie poszli; zaprzątnęła ich wojna w Azji. Likofron miał wolne pole. Po porażce Spartan pod Haliartos miasta środkowo tesalskie powstały przeciwko Likofronowi, przyjacielowi Sparty, pod wodzą Medjosa z Larysy, sprzymierzyły się z Beotami i wypędziły załogę spartańską z Farsalos. Tu występują one jako sprzymierzone z Beocją i czynią wstręty Agezylaosowi; nie biorą w tem udziału wygnańcy, stronnicy tyrana z Feraj.
Gdy Likofronowi zostało tylko jego własne rodzinne miasto, reszta Tesalji nie bierze już w wojnie dalszego udziału. Po wojnie korynckiej układają się znowu stosunki naturalne: arystokracja sprzyja Sparcie i śle posiłki (konnicę), tyran (następca Likofrona, Jazon, prawdopodobnie jego zięć) stoi w opozycji wobec Sparty.

[1]

[2]

[3]