Po tem wszystkiem[1] poczęli Achajowie[2] okazywać ochotę wstąpienia do symmachji[3] i prosili, by się z nimi wspólnie wyprawić na Akarnanję.[4] Gdy Akarnanowie przedsięwzięli napad w ciasnym przesmyku, Agezylaos, zająwszy lekkozbrojnymi szczyty ponad ich głowami, stoczył walkę i zadał im ogromne straty, a wkońcu postawił pomnik zwycięstwa. I nie zaniechał dalszego prowadzenia wojny, aż Akarnanów i Etolów doprowadził do przyjaznych stosunków z Achajami i do przymierza ze Spartą.[5]
Kiedy nieprzyjaciele, tęskniąc za pokojem, wysyłali raz po raz poselstwa, sprzeciwiał się Agezylaos zaprzestaniu kroków wojennych, aż zmusił dotyczące państwa, by odwołano do ojczyzny tych koryntyjskich i tebańskich obywateli, co z powodu swego przywiązania do Lacedemończyków poszli na wygnanie.[6] Później też sprowadził zpowrotem do domu także wygnańców z Flius,[7] skazanych na banicję za swą życzliwość
- ↑ Rok 389 przed Chr.
- ↑ Mieszkańcy Achaji, krainy w północnym Peloponezie, nad zatoką Koryncką.
- ↑ Symmachja spartańska, przymierze zaczepno-odporne ze Spartą.
- ↑ Najbardziej na zachód wysunięty kraj Grecji środkowej, nad morzem Jońskiem. Akarnanowie zaatakowali sprzymierzone z Achają etolskie miasto Kalidon (Etolja leży na wschód od Akamanji, Kalidon w jej kącie południowo-zachodnim).
- ↑ Rok 388 przed Chr.
- ↑ Do pokoju byłoby przyszło już w r. 391/0, gdyby nie upór Aten. Ciągnęły się dalej rozbójnicze wyprawy i drobne utarczki, aż wreszcie Sparta zyskała sprzymierzeńca w tyranie syrakuzańskim Dionizjosie, a Antalkidas, admirał spartański, zdołał zjednać dla sprawy lacedemońskiej króla perskiego. Kiedy Sparta miała już tak wielką siłę zbrojną i rozporządzała znacznemi sumami, dalsza wojna była beznadziejna. Król perski wezwał do Sardes posłów greckich (w 387 r.) i podyktował warunki pokojowe: Miasta greckie w Azji mają należeć do Persji, miasta greckie w Europie mają mieć autonomję (czyli wszelkie związki mają być rozwiązane). Omówienie szczegółów zostawiono kongresowi w Sparcie. Gdy Korynt i Teby sprzeciwiały się, Agezylaos uzyskał od eforów nakaz mobilizacji. Teby ustąpiły i zgodziły się na rozwiązanie związku beockiego, Argos opuściło Korynt, który się swego czasu z niem zjednoczył. Wszędzie wygnani arystokraci mieli wrócić. Z początkiem 386 r. pokój («królewski», czyli Antalkidasa) zaprzysiężono.
- ↑ Flius (Fliunt) lub Flejus (Flejunt), w północno-wschodnim Peloponezie, rządzony zwykle przez arystokrację i wiemy Sparcie. Podczas wojny korynckiej
