razem, i prosili, by jadł, Krytobulos zaś nawet roześmiał się głośno z jego biadania. A gdy ten usłyszał śmiech, odsłonił się, i nakazawszy swej duszy, by dobrej była otuchy, bo nie zbraknie na przyszłość uczt, zabrał się na nowo do jedzenia.
II. Kiedy usunięto stoły, i kiedy po wylaniu bogom wina na ofiarę i odśpiewaniu peanu mieli pić,[1] przyszedł do nich jakiś Syrakuzańczyk z dobrą fletnistką i tancerką, z takich, co to różne dziwne sztuki pokazują,[2] i z ładnym chłopakiem, który doskonale grał na cytrze i tańczył. Otóż Syrakuzańczyk pokazywał tę ich sztukę jakby na przedstawieniu kuglarskiem i brał za to pieniądze. Skoro im fletnistka zagrała na flecie, a chłopak na cytrze i oboje dostatecznie — jak się zdawało — zabawili gości, zaczął Sokrates:
«Na Zeusa, Kaljaszu, znakomicie nas raczysz, gdyż nietylko zastawiłeś przed nami ucztę wyższą ponad wszelkie pochwały, ale i starasz się o rozkosz dla wzroku i słuchu».
A ten na to:
«To może jeszcze ktoś nam pachnidła przyniesie, abyśmy się i miłą wonią raczyli».
«Nigdy w świecie — rzekł Sokrates. — Bo jak inna szata jest piękna dla mężczyzny, a inna dla kobiety, tak też i woń inna przystoi mężczyźnie, a inna kobiecie. Albowiem żaden mężczyzna nie naciera się pachnidłami ze względu na drugiego męża; kobiety zaś, a zwłaszcza młode mężatki, jak naprzykład żona naszego Nikerata i Krytobula — poco one właściwie tych pachnideł potrzebują? Przecież i tak pachną. Tymczasem woń oliwy, którą się nacieramy w sali gimnastycznej, jest dla kobiet znacznie milsza, niż woń pachnideł, a jej brak jest znacznie przykrzejszy. Namaściwszy się pachnidłami,
- ↑ Uczta dzieli się na dwie części: wieczerzę (Grecy spożywają główny posiłek, odpowiadający naszemu obiadowi, około zachodu słońca) i pijatykę (sympozjon). Po skończeniu jedzenia usuwa się stoły, wylewa się bogom libację i śpiewa się pean (pieśń na cześć boga, zwykle Apollina).
- ↑ Karkołomne sztuki kuglarskie pokazywały w Grecji kobiety. Sycylja była u Greków-rodaków na Wschodzie więcej znana ze zręczności kuglarzy aniżeli ze swej literackiej twórczości (komedja — farsa) i naukowej (filozofja, medycyna).
