«Tak jest».
«Dalej, niektóre słowa mogą budzić nienawiść, inne przyjaźń. Nieprawdaż?»
«Tak jest».
«Zatem dobry rajfur tylko tak będzie kształcił, jeśli o te szczegóły chodzi, by można się podobać?
«Tak jest».
«A czy lepszym ten, co postara się wzbudzić upodobanie dla swego wyęhowanka u jednego człowieka, czy może ten, co u wielu?»
Tu podzielili się na dwie grupy; jedni mówili: «Pewnie, że ten, co u jak największej liczby», drudzy: «Tak jest».[1]
«W takim razie i na to zgoda: ktoby potrafił tak kogoś ułożyć, by podobał się całemu państwu, ten byłby już doskonałym rajfurem?»
«Na Zeusa, toż to jasne» — rzekli wszyscy.
«Czyż nie słusznie szczyciłby się swą sztuką i brał wielką zapłatę ten, ktoby potrafił swoich wychowanków tak urobić».[2]
Gdy wszyscy się na to zgodzili, mówił dalej: «Otóż takim mistrzem jest, mojem zdaniem, ten oto... Antystenes».
A Antystenes zawołał: «Mnie, Sokratesie, oddajesz swą sztukę?»
«Tak, na Zeusa — odrzekł, — gdyż widzę, żeś już i jej towarzyszkę dostatecznie opanował».
«Mianowicie?»
«Sztukę przywodzenia».
A ten, bardzo obrażony, zapytał: «Znasz takie moje postępki?»[3]
«Wiem — odpowiedział Sokrates, — żeś naszego Kalja-
- ↑ Obie grupy odpowiedziały na pytanie Sokratetsa twierdząco, tylko inaczej: jedni po namyśle dali wyraz swemu przekonaniu, drudzy bezmyślnie i mechanicznie powtórzyli swoje stereotypowe «tak jest».
- ↑ Związek myśli jest następujący: Ponieważ ta sama osoba może wykazywać dodatnie cechy i ujemne, zależy od wychowania, czy się rozwiną strony lepsze, czy gorsze. Dobry wychowawca pielęgnuje strony lepsze, a Jest tem doskonalszy, im szerszy zakres swą działalnością obejmuje.
- ↑ To jest, żebym postępował jak stręczyciel, przyprowadzał np. jakąś dziewczynę do kogoś i namawiał do nawiązywania stosunków miłosnych.
