Strona:PL Z bratniej niwy.djvu/19

Gdy tkwią w jej sercu te gwoździe krwawe,
Korony Twojej tkwi ostry cierń,
Podnosi, milcząc, swe oczy łzawe
I za bezmyślną modli się czerń,
 Co wokół wznieca wrzawę.

To znów zamglonym w dal sięga wzrokiem,
Gdzie przyszłych wieków i kres i byt,
W przepastne głębie owiane mrokiem,
Tam, gdzie jutrzenki nie błyska świt,
 Tam duszy sięga wzrokiem.

Przez śmierć męczeńską, niosąc zbawienie,
Skonał wybrany Ludzkości Syn.
Skądże te mroki wieczne i cienie?
Czyliż nie zmazał wszystkich jej win? —
 Wciąż dręczy nas zwątpienie.

Na górze Lebek, u skał rubieży,
Już dziewiętnasty śnisz, Matko, wiek.
Wciąż fala wichru za falą bieży,
Wezbrały łzawych koryta rzek
 I mrok się wiecznie szerzy...

Tysiące braci dziś w imię krzyża
Z Chrystusem dzieli jednaki los,