Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/15

Tecią i dygnęły raz jeszcze przed próżnią, jak dwie nakręcone lalki.
 — Tata przysyła! — wyrzekła starsza, wyciągając rękę, w któréj miała głęboki talerz, nakryty spodkiem. Mniejsza wyciągnęła także rękę; z kawałka chały opadł na ziemię papier zadrukowany.
 Obie dziewczynki były prześliczne: białe, różowe, buzie okrągłe, oczy szafirowe, duże i marzące. Noski miały zadarte, włosy blond, lśniące i splecione w warkocze. Na nogach białe pończochy opadały w obwarzanki; zbyt krótkie sukienki ujawniały brak podwiązek.
 Tadeusz nie ruszył się z miejsca, przygasłemi oczami patrząc na obie żydóweczki.
 Tymczasem Tecia wzięła talerz i do kuchni zmierzała.
 — Przełożę do menażki — wyrzekła — i zaraz wam talerz oddam.
 Idąc, odkryła spodek.
 Ostro-słodka woń cebuli wypełniła pokój.
 Tadeusz skrzywił się wykwintnie.
 — Niech panna Tecia to wyniesie, bardzo proszę...
 — Przecież pan rybę po żydowsku bardzo lubi...
 — Lubię, ale gdy jem... proszę to zaraz wynieść.
 Dziewczyna znikła w kuchni, po chwili wróciła i oddala talerz starszéj żydóweczce.
 — Kłaniajcie się tatce i podziękujcie za rybę — wyrzekła, gładząc młodszą po głowie.