Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/151

 Powoli, mozolnie przyszywa kokardę i podaje Wielohradzkiemu maskę.
 Tadeusz kładzie maskę na twarz, i wypukłe jego oczy odrazu zostają udręczone tą fatalną baryerą, która je przyciska.
 — Może wykrajać większy dżury? — proponuje żyd w czerwonym szaliku.
 Lecz na korytarzu dają się słyszeć piski, chichoty i śmiechy.
 Nancia szybko uprząta porozrzucane kostiumy i poprawia światło lamp.
 Wielohradzki, nie chcąc być widzianym w téj kuchni tajemnicy, pyta szybko, zdjęty znów gorączką:
 — Ile się należy?
 — Piętnaście guldenów...
 — Dobrze!... proszę oto pieniądze. Zostawię tu mój płaszcz i za godzinę przyjdę po niego!..
 Wychodzi i na kurytarzu mija całą bandę podrostków, zmierzających ku jasnéj smudze światła.
 — To ci szyk maska! — odzywa się jeden, potrącając Tadeusza.
 — Zostaw go, to jakiś z grandy!... — mówi drugi, rechocząc cicho.
 Lecz inni dopadli już drzwi i wołają:
 — Panno Nanciu, panno Nanciu, daj nam panna kostiumy dzikensów z Hafrykanki!...
 Wymawiają „Hafrykanka”, szczekając prawie z wysiłkiem to H nieszczęsne.