Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/17

 Lecz siedział na krześle i coraz silniéj nogą kiwał.
 — Wychodzę!... — powtórzył dobitnie.
 Tecia nie odpowiedziała ani słowa, lecz szybko zbliżyła się do dzieci.
 — Chodźcie do kuchenki — wyrzekła — zaczekacie tam na panią... dam wam krzesełka.
 Wzięła dwa plecione krzesełka i wyprowadziła obie dziewczynki, które dygnęły przed plecami Tadeusza, suwając zbyt dużemi trzewikami, widocznie kupionemi na wyrost. Tecia powróciła i znów zabrała się do szycia.
 Tadeusz ziewnął głośno i ręce za tył głowy założył.
 — Dlaczego Tecia nic nie mówi? — zapytał — czy Tecia się jeszcze dąsa?... Śliczny charakter!
 — Ja się nie dąsam — odparła, siadając koło okna dziewczyna — tylko...
 — Tylko?
 — Anioł-by nie wytrzymał, tak mi pan wciąż dokucza.
 Tadeusz wzruszył ramionami.
 — To Teci wina!
 — Moja?
 — Tak! Gdyby Tecia nie była takie masło maślane, to byłoby inaczéj.
 Tecia pokiwała głową i zaczęła przygotowywać maszynę.