Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/18

 — Tak pan mówi — odparła — a gdybym ja za każdem słowem odcinała się panu, to nasze kłótnie Bóg wie jakby długo trwały...
 — Aż do pogodzenia.. może panna Tecia nie lubi się godzić?
 Śmiał się nieszczerze, fałszywie, otwierając szeroko usta. Widocznem było, iż robi wszystko, co może, aby wmówić w siebie, iż i jego te „pogodzenia” bawiły.
 Dziewczyna nie odpowiedziała nic, tylko z szumem zaczęła zbierać dokoła maszyny sfastrygowane bryty spódnicy.
 Znów zastukano do drzwi.
 Tecia wstała od maszyny i pobiegła otworzyć. Lecz w przelocie zatrzymał ją Tadeusz. Porwał ją za rękę i do siebie przyciągnął.
 — No, i cóż?... panno Dąsalska? — zapytał, oczami oczu dziewczyny szukając.
 Ją opuścił cały rezon i pewna odwaga, jaką odzyskiwała, oddalając się od niego.
 Opuściła głowę i zaczęła wolną ręką oczy sobie zakrywać.
 — Dąsamy się jeszcze? — pół szeptem mówił Tadeusz — to źle!... Niech Tecia zapamięta, że ja tylko dobre i pokorne stworzenia koło siebie znoszę i tylko dobrych i pokornych umiem cenić i kochać... Cały urok Teci leży właśnie w jéj pokorze i dobroci. Będzie to Tecia pamiętać?...