Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/211

nia, późniejsze swe sny fatalne, dręczące, w których widywał Muszkę jako ową Hamilkara córkę.
 I znów czytać zaczął.

 Jéj włosy, posypane piaskiem fioletowym, zebrane były wysoko na wierzchu głowy, według mody chanaeńskich dziewic. Sznury pereł, uczepione u jéj skroni, spadały aż do kącików jéj ust, różowych, jak granat na wpół otwarty. Na piersi miała cały zbiór drogocennych klejnotów, lśniących jak łuski rybie. Jéj ramiona, pokryte dyamentami, występowały nagie z fałd tiuniki bez rękawów, ugwieździonych purpurowemi kwiatami na tle czarnego jedwabiu.

 Zamknął książkę i chwilę długą siedział, przedstawiając sobie Muszkę w tym stroju. Zwłaszcza kask jéj rudych włosów, posypanych fioletowym piaskiem, dokładnie rysował się przed jego oczami.
 Wybiła jedenasta.
 Wielohradzki zerwał się i narzucił płaszcz na ramiona. Wbiegł do pokoju matki, lecz Wielohradzka spała, oddychając ciężko. Po raz pierwszy może nie obejrzała stroju syna idącego na bal, nie pożegnała go zwykłem: „baw się dobrze, moje dziecko!”
 Wielohradzki chwilę stał na środku pokoju, wahając się, czy zbudzić matkę, przeprosić i pożegnać.
 Lecz śpieszył się, a przytem czuł, iż od téj matki, która oddycha tak ciężko tam, po za parawanem, nie pozyska zbytniego zapasu dobrego humoru na przebycie wieczoru. Nie była to już owa „mamuś” dawnych czasów. I szybko zbiegł ze wschodów,