Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/220

podkówkami. Wielohradzki wyróżnia się przepychem haftów, błyszczących na jego sukmanie, i delikatnym czarem całéj postaci. Smukły, gibki, giętki, z prześliczną linią nóg i rasowemi stopami, przykuwa oczy wszystkich i wywołuje ogólne pochwały. Widzowie nazywają go „ten srebrny”, z powodu przewagi srebra w haftach kostiumu. Lecz szybko nazwisko jego przelatuje z ust do ust:
 — To Wielohradzki!... Wielohradzki!...
 Lecz już cały orszak uformował się w półkole i stanął przed estradą. Łuna światła bije nań rzęsiście, zapalając iskry w brylantach, srebrze, złocie i szychach kostiumów. Muzyka przycicha i Charłupko zdejmuje z głowy czapko, którą z chłopska zamiata po ziemi.
 Stara pani Bodocka, jak Budda, okrasza pół twarzy niewyraźnym uśmiechem.
 Dźwiga się z fotela i podchodzi na brzeg estrady.
 — A zkądżeście-to, moi mili ludzie? — pyta z wytworną grzecznością.
 — Ano... z pod Krakowa przyśliźwa pokłonić się jaśnie wielmożnemu państwu! — odpowiada Charłupko grzmiącym, donośnym głosem.
 Szmer podziwienia rozlega się wśród sali.
 Ta „pańska komedya” wprowadza w zachwyt mieszczaństwo lwowskie.
 Tylko po kątach aktorzy i „literaty” urągają, wzruszając ramionami.