Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/257

bli niweczy najzupełniéj poezyę jego do Muszki stosunku. Chciał koniecznie czuć się szczęśliwym z naznaczonéj schadzki i nie umiał już sformułować czystego i wyraźnego zadowolenia. Zdawało mu się, że Muszka widziała go w téj fatalnéj sytuacji, leżącego nieruchomo z zamkniętemi oczami, gdy pani Pake pogardliwie szeptała, wskazując na półeczki, na których leżały trofea ostatniego kotyliona.
 — Jeszcze jakieś cacki!...
 Oddawna bowiem miał to uczucie, że Muszka jest po za drzwiami, że pociśnie klamkę, wejdzie lada chwila i całą jego nędzę i niedostatek, śmieszny, centowy, zobaczy. Często nie śmiał podnieść głowy, a nerwy jego, rozdrażnione i rozigrane, halucynacyę tę potęgowały z coraz większą siłą.
 Gdy Wielohradzka weszła nareszcie do pokoju, zaniepokojona zbyt długim snem syna, Tadeusz otworzył oczy i leniwie podniósł głowę.
 — Dzień dobry mamie!... — wyrzekł powoli, zniechęconym głosem.
 Wielohradzka zbliżyła się i delikatnie pocałowała jego czoło.
 — Dzień dobry! byłam niespokojna... już późno! Czy czujesz się zmęczony?
 — Nie!... dlaczego?
 — Spałeś tak długo...
 — Nie spałem w nocy. Głowa mnie boli.